Eerste trimester van mijn tweede zwangerschap
Een blog schrijven, dat is alweer een hele tijd geleden. Maar nu ik zwanger ben van mijn tweede kindje leek het me toch wel weer leuk om wat updates te schrijven over mijn tweede zwangerschap. Ik kan in een blog toch net wat meer kwijt dan op Instagram! Goh, wat voelt een blog schrijven weer gezellig en vertrouwd aan.
17 mei 2019
Op het moment dat ik dit schrijf, 17 mei 2019, weten de mensen die onze video’s kijken en ons volgen op Instagram nog van niets. En dat is ontzettend moeilijk! Want oh oh oh, wat zou ik het jullie graag vertellen. Het voelt toch vreemd om tegen mijn ‘online vriendinnen’ nog niets te zeggen. En er is de afgelopen 8 weken natuurlijk behoorlijk wat gebeurd wat ik niet heb kunnen laten zien in mijn weekvlogs. Dan snappen jullie nu ook meteen waarom mijn weekvlogs de afgelopen tijd wat saaier waren, haha! Alle good stuff moest ik eruit knippen.
Gelukkig is nu inmiddels het moment daar: the word is out. Eind december 2019 mag ik mijn tweede kindje verwachten. Als ik het zo opschrijf is het enerzijds weer heel onwerkelijk en kan ik ons nog niet voorstellen als een gezin van vijf. Dat is inclusief onze lieve Mechelaar Noa, zij hoort er natuurlijk ook bij!
Maar anderzijds zit ik wel echt op een roze wolk deze zwangerschap. En dat voelt zo fijn! Ik sta voor mijn gevoel veel meer in contact met mijn lichaam en ik geniet veel meer van deze zwangerschap. Ik ben ontzettend benieuwd naar ons tweede kindje. Het overviel me lang niet zo als bij mijn zwangerschap van Maik. Toen zat ik urenlang in bad voor me uit te staren na het doen van de zwangerschapstest en wist ik niet hoe mijn leven er in hemelsnaam uit ging zien over negen maanden. De mensen die ons boek '12 maanden zwanger hebben gelezen' weten waar ik het over heb, haha! ;) Nu vond ik het alleen maar heel leuk en spannend toen ik zag dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had.
En ik merk ook meteen dat ik veel meer zorgen heb. Bij Maik deed ik enorm aan struisvogelpolitiek en had ik de ‘het zal wel goed zijn’ mentaliteit. Ik trok mijn handen er als het ware van af uit een soort angst voor wat komen gaat. Nu ben ik meer bezig met alles regelen en de gezondheid van de baby.
Terwijl ik, nu ik al moeder ben, veel meer die intuïtieve oerroep voel. Maik heeft van mij echt een moeder gemaakt en daar ben ik hem immens dankbaar voor. Hij heeft mij zoveel gebracht en het is een enorme eer en een groot cadeau dat ik moeder mag zijn van zo’n ondeugende kleine knuffelkont.
Ik kan ook niet wachten tot dit kindje steeds meer zichtbaar wordt en ik het voel schoppen in mijn buik. Jep, ik kom niet meer van deze roze wolk en ik heb alle hoop dat dit aan blijft houden tot de eerste drie maanden na de bevalling. Kom maar op!
Ik was dan ook erg blij om hem/haar te mogen zien gisteren tijdens de termijnecho van acht weken. Een mooi kloppend hartje en lekker veel vruchtwater om in rond te spartelen. Net als bij Maik. Maar ik ga weer lekker van de hak op de tak. Laten we bij het begin beginnen.
Wanneer merkte ik dat ik zwanger was? Bij Maik had ik bijvoorbeeld die eerste maand echt het gevoel dat ik tegen een burn-out aan zat, zo moe dat ik was. Terwijl er bij deze baby geen sprake van was. Maar er waren twee dingen waarbij er ergens een belletje ging rinkelen dat ik weleens zwanger kon zijn. Normaal vindt mijn menstruatie plaats bij volle maan. Ik was met Pasen bij mijn ouders en Jorrik appte me: ‘Wat een mooie maan hè, heb je het al gezien? Het is weer zo’n SuperMoon geloof ik.’ Ik liep met mijn ouders naar buiten en zag een prachtige bloedrode, volle maan. ‘Hmmm, normaalgesproken had ik allang ongesteld moeten worden,’ ging er door me heen. Ik voelde ook wel wat kramp in mijn onderrug maar inmiddels was ik 5 dagen te laat. Wat ik ineens ook merkte was dat het leek alsof mijn longinhoud een stuk kleiner was geworden. Als ik de trap opliep, stond ik bovenaan te hijgen als een paard. Tja, en toen was het me wel duidelijk!
Eigenlijk wilde ik de test doen op Willemijns verjaardag. De zwangerschapstest van Maik had ik destijds namelijk op 24-02-2017 gedaan en ik wilde de test van het tweede kindje eigenlijk op 24-04-2019 doen om de stemming erin te houden, haha! Ik heb iets met getallen en datums. Maar Jorrik kon het niet meer houden en wilde heel graag op 23-04-2019 de test doen.
Hij was toen aan het werk dus al bellend heb ik samen met hem de test gedaan. Twee roze streepjes verschenen na luttele seconden al heel duidelijk op het venster van de test. Wauw, het is echt waar. Bij Maik waren het trouwens blauwe streepjes en bij deze test roze. Zou het een voorteken zijn? ;)
Daarover gesproken willen we heel graag weer weten of ons kindje een jongetje of meisje is. Ik vind het zo knap als ouders het bewaren als verrassing tot de geboorte. Ik zou dat niet kunnen geloof ik, ik ben veel te nieuwsgierig en ongeduldig.
Zelf denk ik dat het een jongetje wordt, dat gevoel krijg ik steeds duidelijker. Maar dat komt ook omdat ik geen ander referentiekader heb als Maik en omdat geen van mijn zussen een dochtertje heeft. Natuurlijk weet ik dat de man het geslacht bepaald, maar ergens spookt dit gegeven altijd door mijn achterhoofd. Maar…daarentegen denken een aantal andere mensen uit mijn omgeving dat het een meisje gaat worden en zij hadden ook gelijk bij Maik. Ach, we zullen het wel zien. Het maakt me helemaal niet uit. Ik zou zowel een broertje als zusje voor ons en Maik leuk vinden. Waaa, hij wordt gewoon een grote broer. Zó leuk! Ik kijk wel uit naar dit bijzondere moment. Nu zijn we nog onwetend, maar straks weten we wat voor mooi klein wezentje er in mijn buik groeit. Ik zou dit keer wel heel graag een kleine Gender Reveal Party willen organiseren. Wie weet is het wel de laatste keer en het lijkt me zo leuk om dit te ervaren met andere dierbare mensen erbij!
Wat betreft zwangerschapsklachten beginnen deze wel langzaam te komen. De moeheid kickt steeds iets meer in, ik heb soms het zuur, voel me licht misselijk in de ochtend en ik moet absoluut niet denken aan die Indiase spinazie die we laatst tijdens een Indiase kookcursus voor een video maakten. Echt serieus, ik moet alweer kokhalzen als ik er over praat, schrijf of nadenk. ANDER ONDERWERP! Wel heb ik enorm zin in romige producten zoals yoghurt en ijs. En chocola heeft nog nooit zo goddelijk gesmaakt. En verder ben ik een enorme flapuit, ik gooi alles eruit wat ik denk. Dit had ik ook bij Maik, haha! Heel recht voor zijn raap word ik dan. Hormonen, het blijven toch bijzondere dingen.
Ik voel af en toe ook mijn onderrug wat zeuren. Dan is er blijkbaar weer van alles aan het gebeuren in de baarmoeder. Jep, ik denk dat ik weer rugweeen moet ondergaan. Pfff, dat wordt vast geen pretje maar het komt goed en ik heb vertrouwen. Dat heb ik inmiddels geleerd van mijn eerste en pittige bevalling. Daarnaast is iedere bevalling anders dus ik zie wel wat komen gaat. In ieder geval ga ik nu veel eerder aan de bel trekken als ik voel dat het me allemaal teveel gaat worden. Ik ga niet meer zo lang op eigen kracht doorbeuken, dat weet ik wel. Of ik thuis wil bevallen of in het ziekenhuis, dat weet ik nog niet zo goed maar de tijd en mijn gevoel gaan me het antwoord geven.
Over drie weken komt mijn verloskundige weer en maken we weer een echo. Dan kunnen we alweer veel meer zien en hier heb ik zo’n zin in. Even weer zwijmelen en kijken naar mijn allerkleinste schat. Sorry hoor, roze wolk hiero.
5 juni 2019
Ik ging naar het ziekenhuis voor een second opinion bij de gynaecoloog wat betreft mijn baarmoederverzakking waarvan ik me afvroeg of het wel echt een baarmoederverzakking was. Daarnaast wilde ik weten wat dit betekende voor mijn zwangerschap. Mijn vermoeden werd bevestigd: het was geen baarmoederverzakking maar een vaginawandverzakking. En zoals ik ook al wel wist, daar doen ze tijdens je zwangerschap niets aan en het is niet erg. Je kunt gewoon een baby krijgen. Het is hooguit vervelend omdat er meer druk op je bekken komt te staan en daardoor sommige klachten (zoals in mijn geval moeite met ontlasting en soms pijn bij het vrijen) iets zwaarder worden. In oktober moet ik weer terug om te zien of ik thuis kan bevallen of dat het verstandiger is om in het ziekenhuis te bevallen.
Wat ik het leukste vond aan mijn ziekenhuisbezoek, was dat ik zomaar ineens een inwendige echo kreeg. Echt een cadeau! Wat een feest om deze baby te mogen zien rond spartelen en wat ziet hij/zij er alweer anders uit dan drie weken geleden. Armpjes, beentjes, handjes, voetjes en een heel duidelijk lief hoofdje. Ik moest een traantje wegpinken toen ik het zag. Wat zou je toch zijn lieve kleine baby: ben je een broertje of een zusje van Maik?
7 juni 2019
Gisteren had ik de 11 weken echo. Gewoon twee echo's snel achter elkaar, hoe leuk is dat! Mijn verloskundige zei dat het er allemaal prima uit zag en deze baby lijkt net als Maik lekker beweeglijk. Oh oh, haha! Dat wordt weer zo'n druktemaker. Ach, kunnen ze elkaar later lekker bezig houden. Ook zei de verloskundige dat ik een vrij dikke placenta had, een goed teken blijkbaar. Gelukkig was de placenta vorige keer totaal geen moeite om eruit te krijgen haha. Ik vond dat een heerlijk moment, gewoon dat alles uit je baarmoeder is en alles helemaal afgerond is. Klaar!
Ik ben zo benieuwd hoe deze bevalling en de eerste drie maanden weer zullen gaan.
17 juni 2019
Yes! Nu weten alle mensen die ons volgen ook van mijn tweede zwangerschap en is het geen geheimpje meer. Enerzijds jammer, maar anderzijds ook superleuk. Wat heb ik veel lieve berichten gehad. Dank jullie wel allemaal! Het is hartverwarmend en ontzettend leuk om jullie mee te mogen nemen in dit proces. En wat is het trouwens superleuk om te horen dat ik met zovelen van jullie tegelijk zwanger ben! Dat maakt het wel extra gezellig natuurlijk!
19 juni 2019
Ik ben nu zo'n 13 weken zwanger, het eerste trimester zit er echt op. Wat gaat dat bizar hard. Zeker als je al een dreumes hebt rondlopen. De moeheid begint thank the lord wat af te nemen. Wel voel ik me nogal opgeblazen en begint mijn buik boven mijn navel hard en echt zo'n bolletje te worden. The bump is coming! En ik voel deze baby al veel eerder dan Maik. Zo rond de 10 á 11 weken zweerde ik dat ik wat voelde. Maar diverse sites leerden mij dat dit nog niet kon. Maar het gevoel is alleen maar sterker geworden de afgelopen dagen dus ik weet wel zeker dat ik de baby echt voel. Bijzonder is dat weer, zo'n apart en ongrijpbaar gevoel! Ik weet nog dat ik een keer een gesprek had met een man die het betreurde dat hij geen vrouw was, omdat hij zo graag een keer zou willen voelen hoe het is om leven te ervaren in de buik en een baby ter wereld te brengen. Dat kan ik me heel goed voorstellen, want het is en blijft echt een wereldwonder. Op naar trimester twee!